मूल कविता : अनीता वर्मा
अनुवादक : डॉ चरनजीत सिंह
होने ना होने के बीच
ज़िन्दा होना ही तो काफ़ी नहीं
अपने तमाम वजूद को करना पड़ता है साबित
कहना पड़ता है खुद को
कि मैं हूँ ना, या फिर मैं ही तो हूँ
लोगों की भीड़ जब देखती है तुम्हें
सिर्फ मदारी की ही तरह
समझती है तुम्हें सिर्फ करतब दिखाने वाला
तब भी तो एहसास होता है ना तुम्हें
कि तुम कर सकते हो वो सब
जो नहीं कर सकती है ये भीड़
सुनो आसमानी सपनों के खुले आकाश में
कई सितारे हैं जो भर रहें हैं तुम्हारी झोली
वो जो समझते हैं कि तुम कुछ नहीं समझते
वो जो कहते हैं कि वो बेहतर हैं
कुछ मत कहो उन्हें प्रतिउत्तर में
जबाब देना ही तो बेहतर होना नहीं होता
तुम भरो अपने भरोसे और चमक को मुट्ठियों में
टाँकते रहो सितारों को पेड़ों की फुनगी पर
एक दिन रात की स्याही जगमगा उठेगी
तुम्हारे साथ तुम्हारे शब्दों में।
*****
– अनीता वर्मा
ਵਾਪਰਨ ਅਤੇ ਨਾ ਹੋਣ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ
ਜ਼ਿੰਦਾ ਰਹਿਣਾ ਹੀ ਕਾਫੀ ਨਹੀਂ ਹੈ
ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣੀ ਪੂਰੀ ਹੋਂਦ ਨੂੰ ਸਾਬਤ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ
ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਦੱਸਣਾ ਪਵੇਗਾ
ਕਿ ਮੈਂ ਸਹੀ ਹਾਂ, ਜਾਂ ਇਹ ਕਿ ਮੈਂ ਇਕੱਲਾ ਹਾਂ
ਜਦੋਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਭੀੜ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੇਖਦੀ ਹੈ
ਬਿਲਕੁਲ ਇੱਕ ਮਦਾਰੀ ਵਾਂਗ
ਉਹ ਸੋਚਦੀ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਜਾਗਲਰ ਹੋ
ਫਿਰ ਵੀ ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਠੀਕ ਹੈ?
ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਸਭ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ
ਜੌਂ ਭੀੜ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ
ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਅਸਮਾਨ ਵਿੱਚ ਸੁਣੋ
ਇੱਥੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸਿਤਾਰੇ ਹਨ
ਜੋ ਭਰ ਰਹੇ ਹਨ ਤੁਹਾਡੀ ਝੋਲੀ
ਜਿਹੜੇ ਸੋਚਦੇ ਹਨ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦੇ
ਜਿਹੜੇ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਉਹ ਬਿਹਤਰ ਹਨ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਕੁਝ ਨਾ ਕਹੋ
ਜਵਾਬ ਦੇਣ ਦਾ ਮਤਲਬ ਬਿਹਤਰ ਹੋਣਾ ਨਹੀਂ ਹੈ
ਤੁਸੀਂ ਆਪਣਾ ਭਰੋਸਾ ਰੱਖਦੇ ਹੋ
ਅਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਮੁੱਠੀਆਂ ਵਿੱਚ ਚਮਕਦੇ ਤਾਰੇ ਰੱਖੋ
ਰੁੱਖਾਂ ਦੀਆਂ ਚੋਟੀਆਂ ‘ਤੇ ਤਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਰਹੋ
ਇੱਕ ਦਿਨ ਰਾਤ ਦੀ ਸਿਆਹੀ ਚਮਕੇਗੀ
ਤੁਹਾਡੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ.
*****
-ਡਾੱ ਚਰਨਜੀਤ ਸਿੰਘ